عادت کرده ام که سر برگردانم از همه حرف ها و نوشته هایی که نشانی دارند، شاید گوشه چشمم را هم پاک کنم و بعد یک جوری سرم را تکان دهم که فکر و خیال و هرچه هست، ازش بریزند بیرون. برایم وانمود کردن به عادی بودن آنقدر عادی شده که مدتهاست توی همان موود عادی ام مانده ام. 

چیزی شبیه یک مکث طولانی اما نصفه و نیمه پشت تمام نگاه هایم است که از همه چیز رنگ میگیرد تا خیالش راحت شود که همه چیز، پیش رویم رنگ باخته است. میدانی؟ حالا توی چشمهایم می توانی شنا کنی بی اینکه هیچ قلابی زمین گیرت کند. یک روز ولی از دستهایم شروع کن تا برایت بگویند از این همه سکوت به کجا پناه برده بودند. شاید من منتظر روزی ام که دیر شروع می شود و زودتر از شب تمام خواهد شد ولی تمام حرف های نزده ام را مثل کف دریا با خودش می بَرَد، شاید هم آنها را مثل پرپر کردن گلی که یک روز سرخ بود و کم کم پریده رنگ شد، بعد هم یادش آمد که هیچوقت وجود نداشته است و تنها توی تصورات دختری زندگی میکرده که هر روز صبح زود رویاهایش را روی دوشش می انداخته، بیرون میزده و هر شب خسته و با یک رویا کمتر، به گل سرخش شب بخیر میگفته است، به دست باد می سِپُرَد. 

میدانستمکه آدمی وقتی راه میرود یک پا پس است و یک پا پیش و وقتی که ایستاده انگار مثل پروانه در جعبه آینه ای به دیوار دوخته شده است.* مثل پروانه میخ نشده بودم به رویاهام ولی تحملِ مدامِ وزن هم ملال آور بود؛ حتا وزن رویای پر بودن، چه برسد به رویای پری بودن! دو قدم پس می ماندم و یک قدم پیش میرفتم. پروانه شدم، میخ شدم تا یکی یکی رویاهام را پرت کردم ته گودالِ حافظه ام، گل سرخم را هم انداختم رویشان. حالا هرچند کُند، ولی راه میروم، شاید هم نه توی مسیر رویاهام.. ولی راه میروم.

+پاییز فقط ادامه ی تابستان است؛ گفته بودم که از زیباترین انحنای پاییزی دنیا به وسعت بی زاویه رسیدم؟ 

*این جمله از کتاب پیکر فرهاد، نوشته عباس معروفی هست.